ചക്രവാളസീമയ്ക്കപ്പുറം പ്രശാന്തമായ സന്ധ്യയ്ക്ക് ഓര്മ്മകളുടെ
ചിതല്തിന്ന മൂടുപടങ്ങളില്ല...വേദനയോടെ പറന്നുപോയ എന്റെ പറവയ്ക്ക് ആരോ നിഴല്ച്ചിറകുകള് തുന്നിച്ചേര്ത്തിരുന്നു..ഇളംകാറ്റിന്റെ നനുത്ത തൂവലുകള് മിഴികളെ പൊതിഞ്ഞപ്പോള് വരണ്ട കവിള്ത്തടങ്ങളെ
നനച്ച് രണ്ടരുവികള് പിറന്നു.... മേഘക്കീറുകള്ക്കിടയില്പ്പെട്ട് പിടയുന്ന
നക്ഷത്രക്കുഞ്ഞുങ്ങളെക്കുറിച്ചോര്ത്തപ്പോള് ഹൃദയത്തില് മൌനമായൊരു നൊമ്പരം വിങ്ങി...
" വിമല്.. നമുക്കീ മഴ നനയണം..."
" എന്താ വര്ഷാ നിനക്കു വട്ടായോ...മഴയെവിടെ...? "
" നോക്കൂ വിമല് മഴയോടൊപ്പം ഈ മരുക്കളും പെയ്യുന്നുണ്ട്....
ദേ.. ! നീണ്ട ശിഖരങ്ങള് നീട്ടിയാ വെള്ളമേഘങ്ങളില് തൊട്ട് അവ കിന്നാരം പറയുന്നുണ്ട് ................ "
" മതി വര്ഷാ നിന്റെ വിഭ്രാന്തികള്.... "
" വിമല്.. നീയെന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ടോ...? "
" നിന്റെ മിഴികള് കോര്ത്ത് അധരത്തില് നുകര്ന്ന് ഞാനെന്റെ പ്രണയം പങ്കുവെക്കാം....അതുമതിയോ...? "
" വിമല്... നിന്നില് ഒരു മഴ പെയ്യുന്നുണ്ട്.... എനിക്കൊപ്പം നീയും............... "
കടലലകള് കാറ്റിനൊപ്പം ഇളകിമറിഞ്ഞു....ഓര്മ്മകള് കൂടുതല് തെളിച്ചത്തോടെ എന്നിലൂടെ പറന്നു നടന്നു........
" സന്ധ്യയുടെ ചുവപ്പില് , വിമല് നിന്റെ കണ്ണുകളില് അഗ്നി ജ്വലിക്കുന്നുണ്ട്..."
" എനിക്കിപ്പോള് പിതൃത്വം ഏറ്റെടുക്കാന് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട് വര്ഷാ... "
" വിമല് എനിക്കു പരിഭവമില്ല... നിന്റെയീ നിഴല്ച്ചിറകുകള് ഞാനവയ്ക്കു നല്കട്ടെ.... ? "
" വര്ഷാ..... നീ പറയുന്നത്.....? "
" അതെ വിമല്....!! അസ്തമയസൂര്യന് എന്നോടു പറഞ്ഞതും അതായിരുന്നു......"
____________________________________________________________________